ZOZ Academy – Terugblik 2022

In de voorstelling, gebaseerd op het leven van Nabil, volgen we de ontwikkeling van Moesa. Hij groeit op met een gewelddadige vader en een emotioneel afwezige moeder. Moesa weet geen raad met zijn emoties. Angst. Verdriet. Pijn. Woede overheerst. Woede naar zijn vader toe, klasgenoten die hem uitdagen en boosheid naar de westerse wereld toe. Hij gaat de confrontatie met zijn demonen aan. Met het startbudget werkt Nabil vier scènes uit die worden gepresenteerd bij IMPACT in Rotterdam-Zuid: een platform dat coaching, werk- en presentatieruimte en verbinding met het werkveld biedt aan nieuwe makers. In een nagesprek gaan jongeren en aanwezige hulpverleners (o.a. psychologen en jongerenwerkers) met Nabil in gesprek over de voorstelling. De feedback dient voor de ontwikkeling van de definitieve voorstelling.

Nabil Tkhidousset

Tijdens het onderzoek duikt Sharine in Nederlandse archieven om historische fragmenten te analyseren, waarvan veel beelden zijn gemaakt vanuit een stigmatiserend perspectief. Ook interviewt ze (Nederlandse) Curaçaoënaars over hoe zij hun geschiedenis beleven. De resultaten van het onderzoek worden verwerkt in een videoteaser, waarin een selectie van archiefbeelden wordt samengebracht met fragmenten uit interviews met Curaçaoënaars. Het doel is om stigmatiserende beelden van Curaçao te nuanceren en ontkrachten en het publiek te laten reflecteren op de betekenis van identiteit. De teaser wordt vertoond aan de Caribbean Ancestry Club community in WORM (Rotterdam). Gedurende de presentatie gaan reguliere bezoekers, deskundigen op het gebied van de Caribische diaspora en verschillende generatie Caribische Nederlanders in gesprek met de maker en geven ze feedback op de teaser. Het onderzoek is een opmaat naar een 35-minuten durende documentaire over dit onderwerp.

Sharine Rijsenburg

De verhalen van deze jongeren maken uiteindelijk deel uit van het filmscript. Een deel van de Eritrese jongeren in Nederland kampen met eenzaamheid en leiden soms een geïsoleerd leven. Tijdens het onderzoek interviewt ze Eritrese jongeren over hun ervaringen in Nederland, met name jonge vrouwen die recent naar Nederland gekomen zijn. Het doel van de film is om meer bewustzijn te creëren voor de situatie waar sommige Eritrese vluchtelingen zich bevinden. Hoewel de hoofdpersonen in de film Eritrees zijn, is het ook een universeel verhaal over eenzaamheid, nieuw zijn in een ander land en jezelf en de wereld om je heen ontdekken. Het scenario en visuele plan voor de film worden gepresenteerd in De Voorkamer, een ontmoetingsplek in Utrecht voor en door nieuwkomers . Bij de presentatie zullen Eritrese jongeren, maatschappelijk hulpverleners en andere geïnteresseerden aanwezig zijn. Tijdens een Eritrese koffieceremonie na de presentatie geven zij feedback op het scenario. Het uiteindelijke doel is de productie van een volledige film.

Qali Nur

Het onderzoek is specifiek gericht op Nederlandse militairen die daar patrouilles doen namens Frontex en naar wat onze humane en Europese grenzen zijn. De Frontex-soldaat staat symbool voor de Europese beveiligingsdrift, tijdens het onderzoek willen zij toegang krijgen tot Frontex en hun werk observeren. In het scenario dat Jochem en Vincent gaan schrijven onderzoeken zij de grenzen van het hoofdpersonage: wat bewaken we eigenlijk als er voor medemenselijkheid en kameraadschap geen plek meer is? Aan de hand van drie verhaallijnen kaarten zij de problemen aan die op het grensgebied van Europa spelen. Het doel is om een kritische reflectie te bieden op het Nederlandse en Europese migratiebeleid. Het scenario wordt gepitcht aan producenten en filmfestivalprogrammeurs met een lezing door acteurs, moodboards en een selectie aan eerste sfeeropnames. Dit onderzoek is daarmee een eerste stap richting de ontwikkeling van een volledige film.

Stichting Ulexiet

Jochem de Vries

Tijdens het onderzoek gaat Pleuni op pad in de wijk, waarin ze onderzoek doet naar de relatie tussen de buurtbewoners en woongroep Skaeve Huse, een woonproject voor bewoners die zich “niet aan een gewone woonomgeving kunnen aanpassen”. Door middel van interviews verzamelt ze verhalen over hoe de bestaande buurtbewoners hun eigen grondgebied behouden en onderhouden. Uiteindelijk maakt Pleuni een pilotfilm van tien minuten waarin haar inhoudelijke en visuele onderzoek samenkomen. De pilot wordt gepresenteerd bij The Living Museum in Tilburg voor bewoners van Skaeve Huse, sociaal werkers, buurtbewoners, beleidsmakers, filmmakers en kunstenaars. De presentatie wordt ondersteund door een psycholoog, socioloog en wordt gemodereerd door kunstenaar A.Hrnic. De reacties van de betrokkenen worden gebruikt voor de ontwikkeling van de definitieve film.

Pleuni van Tongeren

Centraal staat Mil Colores, een stichting die een ontmoetingsplek en platform biedt voor queer vrouwen uit diverse culturele groepen. De leden zijn ondertussen op leeftijd en hun verhalen zijn onvoldoende vastgelegd. Voor het onderzoek worden twee pilot workshopdagen georganiseerd met verschillende generaties bi-culturele queers. Tijdens de workshop wordt de geschiedenis van queerpersonen van kleur in Nederland uitgewisseld aan de hand van herinneringen en persoonlijke verhalen van Mil Colores-leden en archiefmateriaal. De workshop wordt ook op beeld vastgelegd. Het doel van het onderzoek is om een start te maken met de verbinding tussen de jonge en oude generaties, om te laten zien dat hun worstelingen universeel zijn. Daarbij geven de deelnemers feedback op de inhoud en opzet van de workshop. Dit onderzoek legt de basis voor de ontwikkeling van een structurele workshopreeks, waarvan de resultaten worden ondergebracht bij IHLIA (archief voor lhbtqia+ erfgoed). Zij streven naar een betere representatie van bi-culturele mensen in haar archieven.

Duizend Kleuren

Tijdens het onderzoek maakt Handan drie pilotvideo’s waarin de obstakels, kansen en overwinningen aan bod komen om zichtbaar te maken wat het betekent om als nieuwkomer in Nederland te leven. Het doel van de mini-documentaire is om het veelvoorkomende eendimensionale beeld van nieuwkomers te ontkrachten door hen zelf aan het woord te laten. De eerste drie verhalen worden in samenwerking met Open Embassy gepubliceerd via social media, de reacties worden gebruikt voor de ontwikkeling van het vervolg van de reeks. Het doel is om een serie van succesverhalen te maken om het publiek inzicht te geven in het leven van nieuwkomers in Nederland en daarmee begrip te kweken voor hun situatie.

Handan Tufan

Het prototype kinderboek vertelt het verhaal van twee zwarte mama’s met een zoon, Ramses. Hij is geboren met gevoel voor ritme en vraagt zich af van wie hij dit heeft, want “zijn mama’s kunnen niet dansen”. Het doel van het boek is het vergroten van zichtbaarheid van zwarte queer vrouwen en het gesprek over queer ouderschap binnen de gemeenschap aan te wakkeren, met een focus op de dialoog tussen lhbtqia+ dochters en hun moeders. Tijdens een presentatie van het prototype vindt er een panelgesprek plaats over queer ouderschap en de vertegenwoordiging van de lhbtqia+ gemeenschap in kinderboeken. Daarbij worden reacties verzameld die dienen voor de uitwerking van volgende publicaties over dit onderwerp.

Uitgeverij Wilde Haren

De focus ligt op wat de beweegredenen en ideeën zijn van de meest extreme woners en verhuurders, het doel is om een integer beeld te krijgen van de verschillende perspectieven en hun beweegredenen. Het onderzoek wordt vertaald naar animaties, illustraties, maar ook korte verhaaltjes, sketches en scènes. Deze visuele uiteenzetting vormt de basis voor een pilot fictiefilm over de woningcrisis in Nederland. Het onderzoek wordt gepresenteerd als beeldonderzoek via social media, in feedbacksessies tijdens met maakproces in samenwerking met BROET (het platform voor Brabantse filmmakers) en tijdens een screening met betrokkenen van de woningcrisis en filmprofessionals. De pilot is de opmaat naar een volledige film.

Tom Elswijk

Jaarlijks verliezen zo’n 16.000 kinderen het contact met één van hun ouders na een scheiding, het gaat meestal om de vader. Veel vaders hebben in praktijk weinig rechten wanneer zij in deze situatie belanden. Helaas durven ze vaak niets te zeggen, omdat ze niet weten via welke wegen ze voor zichzelf moeten opkomen. Vooral onder mannen met een Caribische achtergrond is dit een onbesproken thema. In dit onderzoek interviewt Werner mannen die in deze situatie zitten of hebben gezeten. Naast deze ervaringsdeskundigen gaat hij ook in gesprek met professionals die thuis zijn in straf-en familierecht en dagelijks te maken hebben met dossiers van verstoten vaders, of er juist niets meer mee te maken willen hebben. Het onderzoek resulteert in een pitchdocument dat wordt gepresenteerd aan ervaringsdeskundigen en professionals, met hun feedback worden de eerste stappen gezet richting een scenario voor de uiteindelijke speelfilm.

Werner Kolf

Het onderzoek is gefocust op de vraag hoe deze roze ouderen hun ruimte hebben geclaimd waarin hun lbhtqia+ identiteit omarmd en gevierd werd. Aan de hand van bronnenonderzoek en met samenwerkingspartner Stichting Humanitas worden ouderen van De Roze Salon geïnterviewd en voorbereid op het meewerken aan een documentaire. Voor het onderzoek worden de ‘vergeten’ verhalen van deze ouderen over hun strijd in het verleden vastgelegd. Het verhaal van queer-ouderen mist in de media en het collectieve geheugen, het doel van dit project is om deze blinde vlek in onze geschiedenis in de spotlight te zetten en om lessen te kunnen trekken uit het verleden. Het prototype wordt getest tijdens een diverse screenings op middelbare scholen en woonzorghuizen voor ouderen. Na de screening vindt er een nagesprek plaats met personen uit de documentaire. Hierbij ligt de nadruk op het meten van de impact van het prototype op ouderen en jongeren. Het uiteindelijke doel is de ontwikkeling van een volledige documentaire over De Roze Salon.

Jorick Buurstra

Charlotte Maria

Ahmed groeide op in de wijk Crabbehof (Dordrecht) die, ondanks de schat aan verhalen en karakters, vaak slecht in het nieuws kwam. Er bestaat een oordeel over dit soort buurten en jongeren die er opgroeien, vaak gevormd door een eenzijdige blik van de media. Tijdens het onderzoek gaat Ahmed naar verschillende wijken in Rotterdam en Dordrecht om jongeren te interviewen over hoe ze hun dagelijkse leven meemaken en in hoeverre ze bezig zijn met de toekomst en volwassen worden. Daarbij ligt de focus op kansenongelijkheid. Het onderzoek resulteert in een eerste pilotaflevering van een zesdelig korte webserie over een groep tieners uit een achterstandswijk, aan de vooravond van hun volwassenheid. De pilot wordt getoond tijdens Roffa Film Club, een maandelijks event voor filmmakers en -enthousiastelingen. Voor de presentatie worden ook leerlingen van mbo scholen en jongerenwerkers uitgenodigd. De feedback wordt verwerkt in het uiteindelijke treatment en het script voor de serie.

GUAP