De ZOZ Academy is een plek die makers expertise, begeleiding en budget biedt om ideeën en nieuwe verhalen te onderzoeken en te testen. Het zijn kleinschalige projecten rond een verfrissend idee, met een flinke dosis aan experiment. Ze vertegenwoordigen een wereld die nog te vaak verborgen blijft voor de gangbare kunst- en mediawereld.
De uitbraak van de pandemie zette een rem op ieders leven. Een gedwongen pas op de plaats. Een verloren tijd diende zich aan, plotseling werd er getornd aan onze zekerheden. Maar gek genoeg maakte de verplichte fysieke afstand de onderlinge afstand kleiner. Contacten die aanbleven werden intiemer en intenser. De gespreksonderwerpen reikten, meer dan voorheen, verder dan het alledaagse. Velen hielden hun leven tegen het licht en ontdekten wat echt van waarde was.
Voor onze makers is de COVID-19 periode geen verloren tijd, het onderzoek kan doorgaan. De diepgang en betrokkenheid is door de omstandigheden vergroot. Er is een gedeeld gevoel van noodzaak voor alternatieven. Het oude normaal is verleden tijd, er ontstaat ruimte voor nieuwe perspectieven.
”Ik wil de wereld zien door de ogen van honderd anderen,” zei Marcel Proust, de schrijver van À la recherche du temps perdu (‘Op zoek naar de verloren tijd’). Fonds ZOZ deelt deze wens met hem. Met dit boekje tonen we de blikken die het afgelopen jaar via de Academy de kans kregen om zich te laten zien.
Team ZOZ Academy
Yassine Boussaid, Elif Uzun, Robin Vermeulen
GRIP is een filmgedicht van filmmaker Joeri Bleumer over kwetsbare jongeren uit Almere. In een experimentele portretreeks geeft Joeri een inkijk in hun dagelijkse bezigheden. Ze delen persoonlijke ervaringen en reflecteren op lastige perioden in hun leven, tegen de achtergrond van de ogenschijnlijk maakbare stad.
De korte fictiefilm Honeycomb van Haider Hussain en Ayisha Siddiqi belicht de fluïditeit van identiteit en stelt culturele stereotyperingen aan de kaak. De film geeft een inkijk in het leven van de jonge Nederlands-Pakistaanse Mariyam, geïnspireerd op persoonlijke ervaringen van beide makers.
In Eenzaamheid en verbondenheid maakte Theatergroep OverMalbruggen samen met de buurtbewoners van Arnhem-Zuid een theatervoorstelling waarin aandacht werd besteed aan eenzaamheid en (ontbrekende) verbinding in de Arnhemse wijk Malburgen.
CAADI (‘normaal’) is een prototype voor een korte film over de vervreemding die Somalische jongeren ervaren in de Nederlandse samenleving. Het focust zich op de negatieve effecten van deze ‘staat van zijn’ op hun mentale gezondheid.
DOEKOEMAN is een filmplan voor een webserie van Mustafa Kilic. Met de serie wil hij de nieuwe generatie jongeren duidelijk maken dat je tevreden moet zijn met wat je hebt en dat rijk zijn niet het belangrijkste doel in het leven is.
Run Dem is een onderzoek voor een fictiefilm van Mario Gonsalves. Hij onderzoekt het perspectief van Antilliaanse migranten op de Nederlandse maatschappij door middel van veldonderzoek, fotografie en interviews.
Verschillen Waarderen is een muzikale samenwerking tussen Musica Michaelis (een klassiek kamerorkest uit Zwolle) en het Amsterdams Andalusisch Orkest (een klassiek Arabo-Andalus orkest met sterke hedendaagse invloeden).
Van schaamte naar trots is een onderzoek van Mina Ouaouirst naar Amazigh (Berber) tatoeages. Het richt zich op de verschillende standpunten van de eerste, tweede en derde generatie Nederlandse Amazigh-vrouwen.
De schuurmachine is een ruimtelijke kunstinstallatie van Ruben Bruggeling, Marieke Herweijer (samen Spatiebalk) en Martin Jans die bezoekers traint en prikkelt om met verschillen te leven.
Noor is een korte film van Saleem Salameh over Noor Eldeen, een queer amateur-buikdanser uit Amman, Jordanië. De film bespreekt genderstereotypen in het land en volgt de reis van Noor die hem uiteindelijk bij de nationale balletschool brengt.